Up, and up, and up

Geen olifanten meer aan de drinkplaats, jammer. We rijden het laatste stuk van 70 km door het Etosha reservaat. De weg is al even hobbelig als gisteren, we komen steeds minder dieren tegen. Voor we het park uit mogen rijden, moeten we de inhoud van de koelkast laten zien aan de man van de veterinaire controle. Vlees mag niet uitgevoerd worden om verspreiding van mond-en-klauwzeer tegen te gaan. Gelukkig is al ons vlees net op. We worden uitgeschreven uit het park (de dame aan het “loket” verkiest om de naam “Koen” te gebruiken, want “Wielandts” vindt ze te ingewikkeld). J

Het landschap verandert van vlak naar bergachtig en de ondergrond wordt bruin-rood.  Via de snelweg rijden we naar Kamanjab waar ik met de jongens in de Spar boodschappen ga doen. Koen blijft in de auto zitten. We zijn hier als enige toeristen en er is geen bewaker om een oogje in het zeil te houden.

 Het aanbod is net iets anders dan in de Spar van Elewijt, maar we vinden ongeveer wat we nodig hebben.  Over een gavel-weg rijden we door een okerrood landschap met prachtige rotsformaties . Op de achtergrond verschijnt een tafelberg.

We komen aan aan de ingang van de Grootberg lodge. Vandaag ruilen we onze tenten in voor een comfortabel bed. Vooraleer we de “oprijlaan” mogen op rijden, vraagt de portier na of er iemand onderweg is naar beneden.

De weg is vrij en we rijden tegen lage snelheid op 4X4 de steile weg naar boven. (gewone auto’s moeten beneden parkeren en deze gasten worden door mensen van de lodge naar boven gebracht). Een groepje zebra’s staart ons aan.

Boven worden we beloond met een prachtig uitzicht op de canyon. Op het terras met spectaculair uitzicht krijgen we de nodige informatie over de maaltijden en kamer en dat we ’s avonds onder begeleiding naar de kamer moeten gaan omdat er leeuwen in de buurt zitten.

We genieten van de luxe, de “echte maaltijd”, het gezang  en dansen van het personeel.