Dag 6: Figure it out! CanCun? Yes, he can!

Dit doet pijn. Het is 4 uur wanneer de wekker gaat en drie kwartier later verlaten we met de taxi het broeierige New York. In de luchthaven Newark schuiven we aan om onze bagage te droppen. Op een strenge toon wordt er gezegd dat ik de boardingpas moet scannen, maar het lukt niet. De man achter de balie heeft geen zin om ons te helpen. Een andere bediende komt toch een kijkje nemen en lost het probleem op. De valiezen worden op de weegschaal gezet en ééntje heeft een beetje overgewicht. Wanneer we aan onze vriend achter de balie vragen of we bagage moeten verplaatsen, krijgen we “Figure it out” en optrekkende schouders als antwoord. We sluizen een paar spullen over naar een andere tas en dan is het ok. 
Onze magen knorren en vragen om een koffie en wat lekkers voor we het vliegtuig naar Cancun opstappen. Een dikke drie uur later wordt de landing ingezet en het enige dat we door het raampje kunnen zien zijn bomen. Wat een verschil met de plaats waar we vertrokken zijn. 
We pikken de bagage op bij de transportband, halen heel wat Peso’s uit een ATM en een vriendelijke Mexicaan begeleid ons naar het shuttlebusje om naar het autoverhuurbedrijf te rijden. Daar is een heel team bezig met auto’s klaar te maken voor verhuur. De auto die ze voor ons voorzien hadden is wat klein om 4 stukken bagage in de koffer te krijgen, maar we krijgen een categorie groter. Na wat onderhandelen slagen we erin de auto mee te krijgen die we graag willen. 
Met de witte SUV komen we in een file terecht, maar een kwartier later rijden we op een loodrechte baan door een woud. De bomen zijn wat kleiner dan we gewoon zijn. Het is erg rustig op de weg;  af en toe kruisen we een auto en op de route van 150 km komen we twee kleine dorpjes tegen. In het tweede stoppen we aan een klein winkeltje waar we wat drankjes en chips kopen. 
Op het einde van de weg ligt Chiquila, waar we onze auto achterlaten op een “bewaakte parking”. We kopen tickets voor de ferry naar Isla Holbox. Na een klein half uutje varen meren we aan. Er staan een heleboel “golfkarretjes” die als taxi fungeren klaar om de passagiers naar hun hotel te brengen. Wij vertrekken te voet. Het zweet gutst van ons lichaam terwijl we de zware koffers door de modderige “straten” vol met plassen loodsen. De plassen worden zo groot dat het onmogelijk is te voet verder te gaan. We houden een taxi-karretje tegen en bereiken hiermee met droge voeten ons hotel. 
We trekken iets luchtiger aan, teenslippers aan de voeten en gaan in de bar op het strand van het hotel een cocktail drinken. Na een wandelingetje over het strand eten we nog iets in diezelfde bar.