Dag 14: Eppegem in Campeche

Ik word wakker en de kleuren van Campeche roepen om vast gelegd te worden op foto. Ik verlaat stilletjes de kamer gewapend met het fototoestel. Het is heel rustig in het stadje. Al het lawaai, de harde muziek van de avond voordien, is volledig weg. De straat die gisteren vol gevulde tafels stond is helemaal leeg. Ik kuier door de straten en maak foto’s van de vrolijke pastelkleuren. Ik bots op een aftandse (Volkswagen) kever, maak er  wat foto’s van en geraak aan de praat met de trotse eigenares die van plan is het ding te restaureren. Ze heeft nog wat werk voor de boeg. Wat verder staan in het midden van de straat een paar tafeltjes van ontbijtrestaurantjes en maak een foto van de menu. Misschien iets om straks te komen ontbijten? 
Ik keer terug naar het hotel en zowel de Wielandtskes, als de Selleslaghers zijn op. Met z’n allen gaan we ontbijten naar het net ontdekte pareltje in de stad. We vleien ons neer, bestellen een heerlijk ontbijt en keuvelen over wat we de voorbije weken al meegemaakt hebben en geven hen wat tips over New York. Terug in het hotel nemen we afscheid. 
Op de middag verlaten we, na en tussenstop in de supermarkt, de stad en volgen de weg richting binnenland naar Calakmul. We willen eerst nog gaan zwemmen in een cenote. Koen heeft op de kaart er ééntje gevonden. Een lange kronkelige smalle weg leidt ons via heel kleine dorpjes, over wegenwerken (zijn we op de werf aan het rijden, of is het toch nog de weg? ). We vragen ons af of dit wel goed komt… Plots, uit het niks verschijnen de letters “Cenote Miguel Colorado”. Het blijkt een klein avonturenpark te zijn met ziplines, twee cenotes en kayakverhuur. Koen is ondertussen ook ziek geworden en blijft met Kobe in de auto slapen. Rune en ik gaan een uurtje in het groen warme water zwemmen tussen de vooral lokale bevolking.
Ik neem het stuur van Koen over en loods ons, al snel op Mexicaanse wijze (We kennen de snelheidsbeperkingen niet en iedereen vlamt er hier op los. Dus wij passen onze snelheid aan op het gevoel.) over. De loodrechte weg klieft het landschap in twee. Heel regelmatig komen er eerst kleine metalen bobbels in het wegdek die je doen vertragen. Dan volgen de korte lage drempels, gevolgd door de heel hoge drempels die je bijna tot stilstand dwingen en dan ditzelfde in omgekeerde volgorde. Wanneer je hier voorbij bent, kan je weer gas geven en de heel lange vrachtwagens (die heel sympathiek uiterst rechts gaan rijden) inhalen. 
De cabana die we geboekt hebben blijkt al bezet te zijn. We krijgen er twee andere in de plaats. Koen gaat snel slapen, want de koorts en pijn hebben hem uitgeput. Ik ga met de jongens in het plaatselijke “restaurant” (een grote open hut met ramen van vliegengaas) fajita’s en quesadilla’s eten. Dit smaakt. We kruipen op tijd in ons bed, want morgen moeten wen om 4u30 opstaan om de jungle in te trekken met een gids.