Dag 17: To kayak or not to kayak?

Koen voelt zich nog steeds niet goed en Kobe is heel moe. Er is eerst wat twijfel, maar het  wordt weer een uitstapje in beperkte kring vandaag… Rune en ik gaan met ons tweetjes ontbijten, grabbelen onze zwemspullen bij elkaar en rijden met de auto een stukje verder langs het Bacalar meer. We rijden een tijdje achter een Humve waaruit een gewapende militair bovenuit steekt. Waarom rijden hier zoveel gewapende militairen en politieagenten rond? Een 20 minuten later nemen we een afslag en rijden via een kleine hobbelige weg naar Laguna Bonanza. We huren een kayak aan een zijtak van het meer en kayakken naar Los Rapidos, een zijrivier van het meer waar stroomversnelling op zit. We peddelen tot het einde van de stroomversnelling, keren de boot en varen een klein stukje terug. Aan één van de trapjes aan het lange houten pad dat naast de stroomversnelling ligt, houden we halt. Rune stapt uit de boot, ik blijf er in zitten en hou me vast aan het houten pad want anders drijft de kayak weg. Rune gaat tot het einde van het wegje, laat zich in het helblauwe water zakken en laat zich mee drijven met de stroming. Nadien is het mijn beurt om me in het verfrissende water te laten meedrijven. We peddelen terug naar Laguna Bonanza. Dit gaat heel wat moeilijker dan daarstraks. De stroming is sterk, we moeten stevig door peddelen en constant de richting bij corrigeren. Wanneer we stoppen met peddelen, gaan we snel weer een stuk achteruit. Na het inleveren van de kayak gaan we nog wat zwemmen. 
Terug in het hotel, hebben Koen en Kobe de kamer al leeg gemaakt. Rune en ik douchen snel aan het zwembad, doen droge kledij aan en eten nog iets lekkers. 
Tijd om naar onze volgende logie te rijden; we ruilen het zoete turqoise water in voor de zout versie. Na een uurtje komen we aan in het vissersdorp Mahahuhal, dat pal voor het op één na grootste koraalrif ter wereld ligt. Het hotel ligt vlak aan de Caraïbische zee en het strand ligt vol sargassum, aangespoelde hopen zeewier. Net voor de stranden hangen netten om het meeste van het sargassum op te vangen, maar deze ontsieren de kustlijn. 
Koen en ik lopen een stukje van het strand op en af, kopen wat drankjes in het minisupermarktje en maken ons klaar voor het avondeten in het restaurant van het hotel. Het eten is weer superlekker. We krijgen gezelschap van een overjaarse hippie die ongevraagd voor luide muziek zorgt (kakafonie hebben ze in Mexico uitgevonden denken we. Overal verschillende muziek door elkaar) en van de vrolijk kwispelende hond Camella.