Dag 12: “And it was called yellow”

Wasserette SiKo draait op volle toeren wanneer de jongens wakker worden. Gisteren hebben we tevergeefs de wasmachine aan de praat proberen te krijgen, maar zonder succes. Dus vandaag alle stinkende kledij van de zweterige dagen met de hand wassen. Gelukkig hebben we een tuin en is het bijna 40 graden om alles gedroogd te krijgen. De jongens gaan bij de bakker hiernaast koffiekoeken halen voor het ontbijt.
Rune wordt weeral misselijk van het eten en er is twijfel wat we gaan doen, maar besluiten toch naar het stadje Izamal te rijden. Het is een kleine koloniale stad met in het midden ervan een groot geel klooster. Maar niet alleen het klooster is geel; ook alle huizen zijn mosterdgeel geschilderd. We parkeren de auto op het pleintje aan het klooster. Voor het klooster staat een rij paarden met koetsen te wachten op toeristen die een toertje willen maken. De paarden hebben allemaal een hoed op hun hoofd.…de sukkelaars. We starten ons wandelingetje aan het klooster en dwalen door de gele straatjes. Het is er heel rustig in vergelijking met de andere steden die we al bezocht hebben. In het midden van het stadje ligt de piramide Kinich Kak Moo (de stad is bovenop de ruïnes van een grote Mayastad gebouwd). Rune blijft aan de voet van de piramide in de schaduw rusten, Koen, Kobe en ik klimmen naar boven. Op het laatste stuk is het wat zoeken hoe de voeten te plaatsen, want het zijn geen echte treden meer. Ik kom weer puffend boven. We kijken over de daken van de stad die niet geel zijn en over de jungle. Terug beneden ploffen we ons op een terrasje voor een drankje. Ik drink een beetje, laat de mannen achter op het terras en kuier nog wat gele straatjes door om wat foto’s te maken. Ik laat de plaatselijke bevolking die voorbij komen op hun brommer, bakfiets of koets als figurant fungeren zonder dat ze het door hebben. We gaan terug naar de auto en gaan op zoek naar een supermarkt om wat eten te kopen. Het is er snikheet binnen en de winkel lijkt wat op een Colruyt, maar dan vol gestapeld tot aan het hoge plafond. Na heel wat zoeken vinden we iets om te eten dat niet slecht kan worden op de rit terug naar het huisje in Mérida. 
Terug “thuis” worden de gewassen kleren opgevouwen, we plonsen in het zwembadje in de tuin, maken we het eten klaar en genieten we van een rustige avond.
Morgen rijden we naar Campeche, waar we met Sigrid, Steve en co hebben afgesproken, dus waarschijnlijk geen tijd om het dagboek aan te vullen. 